Prezbiopia jest wadą narządu wzroku nazywaną zwyczajowo starczowzrocznością. Związana jest ona ze zmniejszającą się z wekiem zdolnością akomodacji oka, co prowadzi do trudności w obserwacji blisko położonych obiektów. Z tego też względu często mylona jest z dalekowzrocznością.

Na czym polega prezbiopia?
Gdy soczewka oczna osiągnie największą moc (maksymalnie zaakomoduje), na siatkówce powstaje ostry obraz punktu znajdującego się na osi optycznej oka. Punkt ten zwany jest punktem bliskim. Możliwości akomodacyjne oka określane są przez amplitudę akomodacji.
U dzieci mających miarowe oczy (lub skorygowane) punkt bliski znajduje się w odległości kilku centymetrów. Jednak z wiekiem, w wyniku sztywnienia soczewki ocznej, punkt bliski zbliża się do tzw. punktu dalekiego, więc zakres akomodacji się zmniejsza. Wywołuje to stan prezbiopii. Przyjmuje się, że prezbiopia rozpoczyna się, gdy amplituda akomodacji zmaleje do wartości około 5,00 dptr. W sytuacji tej akomodacja nie wystarcza do ostrego i komfortowego widzenia przedmiotów znajdujących się blisko. W związku z tym, jeśli chce się patrzeć na przedmioty położone w niewielkiej odległości (np. przy czytaniu), konieczne jest stosowanie dodatkowych soczewek o mocy dodatniej (bądź mniej ujemnej niż moc soczewki korekcyjnej, przy krótkowzroczności).

Jak leczyć starczowzroczność?
Otóż podstawą leczenia jest dobór odpowiednich szkieł korygujących. Jeżeli osoba dotknięta prezbiopią do tej pory nie nosiła okularów korekcyjnych wystarczy, aby zostały jej dobrane odpowiednie szkła z przeznaczeniem do czytania. Jeżeli jednak mamy do czynienia z krótkowidzem, dobór okularów jest nieco utrudniony. Osoba taka, musi zmieniać okulary w zależności od tego czy spogląda w dal czy patrzy blisko. Rozwiązaniem są również szkła dwuogniskowe lub progresywne. Dla dalekowidzów przepisywane są szkła silniejsze niż nosili do tej pory. Warto także zaznaczyć, iż prezprobia dużo szybciej dopada dalekowidzów (może to być nawet przed 40 rokiem życia) niż krótkowidzów.