20
Lut
2018
Prezbiopia jest wadą narządu wzroku nazywaną zwyczajowo starczowzrocznością. Związana jest ona ze zmniejszającą się z wekiem zdolnością akomodacji oka, co prowadzi do trudności w obserwacji blisko położonych obiektów. Z tego też względu często mylona jest z dalekowzrocznością.
Na czym polega prezbiopia?
Gdy soczewka oczna osiągnie największą moc (maksymalnie zaakomoduje), na siatkówce powstaje ostry obraz punktu znajdującego się na osi optycznej oka. Punkt ten zwany jest punktem bliskim. Możliwości akomodacyjne oka określane są przez amplitudę akomodacji.
U dzieci mających miarowe oczy (lub skorygowane) punkt bliski znajduje się w odległości kilku centymetrów. Jednak z wiekiem, w wyniku sztywnienia soczewki ocznej, punkt bliski zbliża się do tzw. punktu dalekiego, więc zakres akomodacji się zmniejsza. Wywołuje to stan prezbiopii. Przyjmuje się, że prezbiopia rozpoczyna się, gdy amplituda akomodacji zmaleje do wartości około 5,00 dptr. W sytuacji tej akomodacja nie wystarcza do ostrego i komfortowego widzenia przedmiotów znajdujących się blisko. W związku z tym, jeśli chce się patrzeć na przedmioty położone w niewielkiej odległości (np. przy czytaniu), konieczne jest stosowanie dodatkowych soczewek o mocy dodatniej (bądź mniej ujemnej niż moc soczewki korekcyjnej, przy krótkowzroczności).
Jak leczyć starczowzroczność?
Otóż podstawą leczenia jest dobór odpowiednich szkieł korygujących. Jeżeli osoba dotknięta prezbiopią do tej pory nie nosiła okularów korekcyjnych wystarczy, aby zostały jej dobrane odpowiednie szkła z przeznaczeniem do czytania. Jeżeli jednak mamy do czynienia z krótkowidzem, dobór okularów jest nieco utrudniony. Osoba taka, musi zmieniać okulary w zależności od tego czy spogląda w dal czy patrzy blisko. Rozwiązaniem są również szkła dwuogniskowe lub progresywne. Dla dalekowidzów przepisywane są szkła silniejsze niż nosili do tej pory. Warto także zaznaczyć, iż prezprobia dużo szybciej dopada dalekowidzów (może to być nawet przed 40 rokiem życia) niż krótkowidzów.
21
Lut
2017
Regularna miesiączka to nic innego jak powtarzające się cyklicznie zmiany zachodzące w błonach śluzowych macicy i w jajnikach. Przeciętna długość jednego cyklu menstruacyjnego waha się i może mieć długość od 23 do 35 dni. Najczęściej jednak trwa 28 dni, choć zarówno cykle nieco krótsze czy trochę dłuższe mieszczą się granicach normy. Najważniejsze, aby cykl menstruacyjny przebiegał w regularnych odstępach czasu, a ewentualne wahania nie były większe niż parę dni.
Pierwsze miesiączki nie zawsze muszą być regularne
Zwykle pierwsza miesiączka pojawia się pomiędzy 9 a 16 rokiem życia dziewczynki. W początkowym okresie cykl menstruacyjny może jednak nie być regularny. Zdarzają się nawet kilku miesięczne odstępy pomiędzy okresami, ale nie jest to oczywiście regułą. Podobnie jak intensywność krwawienia miesiączkowego. U jednej dziewczynki może być ono bardzo obfite, u innej daje o sobie znać kilkoma, niewielkimi plamkami. To zupełnie normalne i nie ma to większego znaczenia. W ciągu pierwszych dwóch lat miesiączki powinny stać się w miarę regularne. W czasie miesiączki i całego cyklu menstruacyjnego mogą pojawiać się charakterystyczne dolegliwości ze strony układu rozrodczego. Niewielki ból w dole brzucha, kości krzyżowej czy okolicy jajników nie powinien niepokoić. Jednak intensywne dolegliwości bólowe koniecznie wymagają konsultacji ginekologicznej.
Fazy cyklu miesiączkowego
Każdy cykl menstruacyjny przebiega regularnie od jednego krwawienia do drugiego i składa się z kolejno następujących po sobie faz. Kontrolowany jest pracą układu hormonalnego, który ma kluczowe znaczenie dla jego przebiegu. Pierwsza faza, zwana folikularną to okres, w którym dochodzi do intensywnej regeneracji i wzrostu błony śluzowej macicy, która w ten sposób przygotowuje się na ewentualne przyjęcie zapłodnionej komórki jajowej. W tym samym czasie w jednym z jajników dojrzewa pęcherzyk z komórką jajową. Hormony odpowiadające za tę fazę cyklu to estrogeny. Faza owulacyjna następuje po folikularnej. Podczas jej trwania następuje jajeczkowanie, czyli uwolnienia dojrzałej komórki jajowej z jajnika do jajowodu. Proces ten ma miejsce mniej więcej w połowie cyklu miesiączkowego. Komórka jajowa ma zaledwie 24 godziny na zapłodnienie, jeśli do niego nie dojdzie, obumiera i rozpoczyna się kolejna faza cyklu menstruacyjnego. Intensywnie zaczyna działać progesteron, hormon odpowiedzialny za fazę lutealną, inaczej zwaną fazą ciałka żółtego. W tym czasie błona śluzowa macicy w dalszym ciągu się rozrasta i osiąga gotowość do implantacji zapłodnionej komórki jajowej. Jeśli do tego nie dojdzie, rozpoczyna się miesiączka, czyli złuszczanie błony śluzowej macicy.
Miesiączka to nie choroba
Krwawienie miesięczne kończy cykl menstruacyjny. Miesiączka trwa zwykle około tygodnia. Początkowo krwawienie jest obfite, jednak stopniowo zmniejsza się jego intensywność, aż całkowicie zanika. W tym czasie mogą pojawić się dolegliwości bólowe, wynikające ze skurczów ścianek macicy, która pozbywają się zbędnego nabłonka.
Dowiedz się więcej o cyklu menstruacyjnym na: http://www.myob.pl/twoj-cykl-menstruacyjny
Najnowsze komentarze